Ανοιχτή επιστολή στο Γιώργο Νταλάρα

Ανάβυσσος 6. ΙΙΙ. 2012

Μεγάλε μου Δάσκαλε,

αγαπημένε Γιώργο Νταλάρα,

Σου γράφω αυτή την ανοιχτή επιστολή γιατί μάλλον ποτέ δεν θα έχω την Τιμή να σε δω από κοντά προκειμένου να σου πω αυτά που νιώθω εκ του σύνεγγυς, με αφορμή τα γεγονότα κατά την συναυλία στο Ίλιον με τα οποία έμεινα άφωνος, άναυδος, με υγρασία στα μάτια, με ένα «ναυτικό κόμπο» στο στομάχι και κυρίως με ένα αίσθημα φόβου για το τι πρόκειται να επακολουθήσει στην κοινωνική κρίση που όλο και βαθαίνει στην πατρίδα μας…

Δεν χρειάζεται να σου πω τι σημαίνεις για εμένα και ένα σωρό άλλους ανθρώπους της γενιάς μου καλλιτεχνικά και πολιτιστικά, που ασχολούνται με τη μουσική, αυτά είναι τετριμμένα… Θα σου πω όμως ότι αν σε καμάρωνα – και σε καμαρώνω, αυτό δεν έχει αλλάξει – για κάτι ήταν γιατί πάντοτε φρόντιζες για το καλύτερο στη δουλειά σου, όλα να είναι στην εντέλεια και σεβόσουν έμπρακτα τον άνθρωπο που δίνει απ’ το υστέρημά του για να αγοράσει το δίσκο ή να σε δει ζωντανά…

Ήσουν ο «επαγγελματίας» και ο «εργασιομανής» - ναι αυτές οι έννοιες ήταν αρνητικές για τη γενιά της μεταπολίτευσης που μας μεγάλωσε, μας γαλούχησε και μας άφησε μια χώρα σμπαραλιασμένη και ένα φέσι κάποιων εκατοντάδων δισσεκατομμυρίων Ευρώ να πληρώσουμε – όταν όλοι οι υπόλοιποι μπορούσαν κάλλιστα με την ανοχή της κοινωνίας να είναι αεριτζήδες, μεγαλοφοροφυγάδες, να διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα για πάρτη τους, να διορίζουν όποιον γουστάρουν όπου γουστάρουν και όλα αυτά που συζητάμε αναλυτικά εδώ και δυόμιση χρόνια… Αυτοί ήταν οι υπεράνω και εσύ ο σφιχτός, αυτοί ήταν οι λάρτζ και εσύ ο δραχμοφονιάς… Για το τραγούδι; Τα ίδια και χειρότερα… Δεν κατάφερα ποτέ ούτε καν στις κοινωνικές μου συναναστροφές να πω ότι είμαι μουσικός, – πόσο μάλλον τραγουδιστής – ότι αυτή είναι η δουλειά μου και από αυτή καλύπτω τις βασικές ανάγκες μου… Τι σχέση μπορεί άλλωστε στην εποχή που ζούσαμε μέχρι τώρα θα μπορούσε να έχει με το θέαμα ένας υπέρβαρος νεαρός που τραγουδά ίσως καλά και παίζει ένα - δυο μουσικά όργανα; Εσύ ήσουν πάντα εκεί με την εργασία και τη στάση σου να καυτηριάσεις όλο αυτό το λάιφ στάιλ σεξοπανηγύρι της κακιάς ώρας, που έστηναν τα κανάλια και οι εταιρίες και τελικά κατέληξε όπως ξέρεις καλύτερα από εμένα στο θάνατο της ελληνικής δισκογραφίας…

Αυτά κανένας – σοβαρός, και όχι μαλάκας ή φασίστας που θα ‘λεγε και ο Πάγκαλος - δεν μπορεί να μην σου τα αναγνωρίσει Γιώργο… Το ζήτημα ήταν ότι από ένα επίπεδο και πέρα θεώρησες και θεωρείς τον εαυτό σου όχι απλά έναν σπουδαίο καλλιτέχνη και διανοούμενο τολμώ να πω αλλά μια υπεράνω των υπολοίπων συμπολιτών σου μέγιστη προσωπικότητα… Δυστυχώς πάντα ήθελες να παρεμβαίνεις στο δημόσιο διάλογο και την επικαιρότητα όχι απαραίτητα γιατί είχες κάτι να πεις, αλλά απλά για λόγους δικού σου ναρκισσισμού, προσπαθώντας, χωρίς να χρειάζεται, να αποδείξεις ότι είσαι κάτι παραπάνω – εξυπακούεται ότι μιλώ πάντα μεταφορικά - από το μπόι σου… Διαρκώς πεταγόσουν και έκανες ανερμάτιστα δηλώσεις κυριολεκτικά επί παντός του επιστητού, λέγοντας την όποια μπούρδα σου κατέβαινε στο κεφάλι και το κυριότερο, χωρίς συνήθως να μην πεις κάποια απολύτως κοινότυπη σαχλαμάρα… Μαζί με όλα αυτά φρόντιζες να δείχνεις σιδηρά πυγμή έναντι του οποιουδήποτε τολμούσε είτε να διαφωνήσει, είτε να σου κάνει σου αυστηρή κριτική… Σαν να είσαι ο κριτής των πάντων άνοιξες μια τεράστια δικολαβική βιομηχανία για να φιμώσεις τον όποιον τολμούσε να σου σηκώσει κεφάλι. Ακόμα και τη σάτιρα – πράγμα ανεπίτρεπτο για ένα καλλιτέχνη του βεληνεκούς σου – επιχείρησες να συντρίψεις συμπεριφερόμενος σαν κακομαθημένο κωλόπαιδο ή καλύτερα σαν ένας μικρός δικτάτορας… Όταν όμως διαρκώς «κουνάς το δάχτυλο» και επί της ουσίας απειλείς γιατί λ.χ. σε εγκαλεί κάποιος επειδή είναι αντιδεοντολογικό να αυτοπλασάρεσαι ως προστάτης των «εθνικών» θεμάτων ή των προσφύγων και ταυτόχρονα να μην αποσύρεσαι από τη δισκογραφία διότι αυτό σημαίνει έμμεση αξιοποίηση του κοινωνικού προσωπείου που λανσάρεις – δηλαδή όταν τραγουδάς για την Κύπρο και σε παίζουν όλα τα μέσα απ΄ το πρωί ως το βράδυ, οι δίσκου σου ξεπουλιώνται εν ριπή οφθαλμού… - και την ίδια στιγμή σαν να μη συμβαίνει τίποτα βαδίζεις χέρι χέρι με όλο το κατεστημένο της σύγχρονης Ελλάδας – λες και η κυρία Βαρδινογιάννη δεν είχε τα χρήματα να φτιάξει σε μια νύχτα το αντικαρκινικό νοσοκομείο για τα παιδάκια και έπρεπε για να πουλάει φιλανθρωπία και ευαισθησία με τα χρήματα όλων μας όταν επί σειρά ετών, κάθε φορά που περιμέναμε πως και τι να δώσουμε από ότι είχαμε για να σε απολαύσουμε – υπάρχει και ο αντίκτυπος…

Όλα αυτά Γιώργο εντυπώνονται στο συλλογικό ασυνείδητο και αυτό περιλαμβάνει και σαχλαμαράκιδες και μπαχαλάκιδες και αναρχομαλάκες και φασίστες και γελοίους και τραμπούκους που τώρα, όπως όλοι, και αυτοί οικονομικά διαλύονται από την κρίση και κάποιοι εξ αυτών κυριολεκτικά πεινούν. Έτσι, όταν εσύ που στο κάτω κάτω επειδή ήσουν άξιος και δουλευτής – στις καλές εποχές και όχι τώρα που ξεκινάμε εμείς τη ζωή μας – κατάφερες να κάνεις μια τεράστια περιουσία και μπορείς να ζήσεις μια χαρά, δεν υπάρχει λόγος – προσοχή δεν λέω ότι δεν έχεις το δικαίωμα – να κάθεσαι να ασχολείσαι και να στοχάζεσαι τηλεοπτικά για το αν το μνημόνιο είναι αναγκαίο κακό… Όχι δεν είναι λαϊκισμός από μέρους μου… Λαϊκισμός είναι να στηρίζεις δημόσια, λες και είσαι κάποιος καιροσκόπος πολιτικός, το πατριωτικό ή "πατριωτικό" ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων το 2004 και από την άλλη μιλάς για το Αιγαίο και τα ψάρια του…

Γιατί δυστυχώς αγαπημένε μου, αγαπημένε μας Γιώργο όλοι αυτοί οι απαράδεκτοι τύποι που επέδειξαν αυτή την απαίσια και βάρβαρη συμπεριφορά χθες σε αυτή τη λαϊκή γειτονιά της υποβαθμισμένης Δυτικής Αθήνας δεν είχαν τα μέσα, αν χρειάζονταν κάτι να τους εξυπηρετήσει το δεξί χέρι του Πρωθυπουργού, που ήταν ένα φεγγάρι ο Γιώργος Πανταγιάς, προκειμένου να τακτοποιήσουν π.χ. μια φορολογική τους εκκρεμότητα, αλλά έτρωγαν στη μάπα μια ολόκληρη γραφειοκρατία και τους άθλιους κομματικά διορισμένους συχνά υπαλλήλους μέχρι, αν ήταν τυχεροί, να βρεθεί ένας καλόψυχος και εξυπηρετικός άνθρωπος που θα έβρισκε κάποια λύση. Τον Πανταγιά τον αναφέρω διότι, επειδή καταπιάνομαι με τα κοινά στην περιοχή της νοτιοανατολικής Αττικής και πριν λίγο καιρό προσέγγισε και εμένα τον ίδιο, τα τελευταία χρόνια – δικαίωμά του φυσικά - επιχειρεί να κάνει το καμ-μπακ στη δημόσια ζωή και μάλιστα στα τεκταινόμενα στη γειτονιά μας από.. οικολογική σκοπιά… Ό, τι να ναι!

Αυτά πάνω κάτω ήθελα να σου πω, αν και δεν πρόκειται να τα διαβάσεις ποτέ…

Άλλωστε το να σιχαίνεται κανείς ή να καταδικάζει τη βία δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κατανοεί και τις συνθήκες και που τη γεννούν και που την εκτρέφουν… Εγώ ας πούμε ποτέ δεν έχω πάρει να πετάξω ούτε χαλίκι σε άνθρωπο κι όμως σήμερα είμαι εναγόμενος συνολικά για 2.000.000 ευρώ και δύο χρόνια κράτηση επειδή έγραψα επώνυμα τη γνώμη μου, για τη γειτονιά μου στο ιστολόγιό μου.

Το μόνο που σε συμβουλεύω είναι να συνεχίσεις να κανείς μουσική, όπως το κάνεις τέλεια εδώ και δεκαετίες με όπλο τον παλμό και τα προβλήματα της κοινωνίας, να σκέφτεσαι περισσότερο και να μιλάς όταν αυτό χρειάζεται. Η σοφία, η ιδεολογία και γενικότερα ότι έχει ο καθένας μας να πει δεν έξαρτάται ούτε από το να φένεται ούτε από το να επιβάλλεται ως σπουδαίο, μεγαλειώδες ή ιερό. Και φυσικά να συνεχίσεις αυτή την υπέροχη πρωτοβουλία με τις συναυλίες αλληλεγγύης όχι μόνο στις γειτονιές της Αθήνας, αλλά αν είναι δυνατόν και στην χειμαζόμενη ελληνική επαρχία…

Αυτά …Και να ξέρεις ότι σου χρωστάμε αρκετά και σε αγαπάμε περισσότερο απ’ όσο νομίζεις….

Φιλικά

Βαγγέλης Μυτιληναίος