Τελικά που πάμε;

Χθες ο Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του τ. Έλληνα Επιτρόπου της Ε.Ε. κυρίου Σταύρου Δήμα για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν δεν υπάρξει κάτι απρόοπτο, δεν θα προκύψει εκλογή ούτε με την τρίτη ψηφοφορία στο τέλος Δεκεμβρίου και θα οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές πιθανότατα την 1η Φεβρουαρίου.



Την ίδια στιγμή η κοινωνία είναι πλήρως διχασμένη - για μια ακόμη φορά - με αφορμή το ζήτημα της απεργίας πείνας του κυρίου Νίκου Ρωμανού και για το αν πρέπει και πως να παρακολουθήσει τα μαθήματα στη σχολή που επέτυχε, καθώς για το αν είναι ένας επαναστάτης, ένας παραπλανημένος νέος ή ένας κοινός ληστής, με αποτέλεσμα να υπάρχουν οι καθιερωμένες πια δεκεμβριανές συγκρούσεις στην πρωτεύουσα μεταξύ δυνάμεων της αστυνομίας και νεαρών.

Παράλληλα ολοκληρώνεται πλέον το έβδομο έτος οικονομικής ύφεσης και τέσσερα χρόνια μετά την αναγκαστική προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. υπό την πίεση άμεσης χρεωκοπίας λόγω του υψηλού χρέους, του τεράστιου δημοσιονομικού ελλείμματος και του μεγάλου παθητικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ταυτόχρονα. Αν και η ελληνική κοινωνία έχει μαρτυρήσει κυριολεκτικά όλο αυτό το διάστημα και έχει επέλθει χρονιάτικο πλεόνασμα πλην όμως με διαρκή εισπρακτικά μέτρα, τις μειώσεις μισθών, την υψηλή - σε σχέση με την οικονομική ύφεση - φορολογία, οι διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος και την οικονομία καρκινοβατούν, οι ξένοι επενδυτές δεν θεωρούν ακόμη την Ελλάδα ως ασφαλή επενδυτικό προορισμό, τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων από τα μέσα του φθινοπώρου έχουν αρχίσει και πάλι να γίνονται αλμυρά σε μια πιθανή έξοδο του ελληνικού δημοσίου στις αγορές, ενώ σε πολιτικό επίπεδο μετά από όλα τα παραπάνω έχουμε καταφέρει να οδηγηθούμε σε ένα νέο δικομματισμό με διχαστικά χαρακτηριστικά προηγούμενων δεκαετιών και μόνο κοινό σημείο τις τσάμπα μαγκιές, τις γενικολογίες περί αποκατάστασης των αδικιών και κυρίως το περίφημο "σκίσιμο" των μνημονίων. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες ικανότητες επομένως γιατί κάποιος επενδυτής δεν είναι ιδιαίτερα "ζεστός" στο να αγοράσει ελληνικά ομόλογα, να ιδρύσει μια εργοστασιακή μονάδα, ή να φτιάξει ένα διαμετακομιστικό κέντρο για τα προϊόντα του στην χώρα μας. Αφενός διότι δεν επικρατεί καμία σταθερότητα ως προς το φορολογικό περιβάλλον, η γραφειοκρατία και κυρίως η διαφθορά καλά κρατούν, ενώ αφετέρου τις δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της χώρας - αυτές που σκίζουν τα μνημόνια - εκπροσωπούν στον τύπο δύο κατά γενική ομολογία "μορφάρες" όπως η Σοφία Βούλτεψη και ο Πάνος Σκουρλέτης...!        

Ως εκ τούτου δυστυχώς

• καμιά πολιτική δύναμη μέχρι τώρα αλλά ούτε σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έχει συνειδητοποιήσει όχι μόνο ότι η τύχη της Ελλάδας εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την δική μας διάθεση να πατήσουμε στα πόδια μας, να κάνουμε συγκεκριμένες τομές στη δημόσια διοίκηση, στην νοοτροπία και την κουλτούρα μας. 
•  δεν έχει γίνει ακόμη σαφές ότι, όπως η ελληνική κοινωνία και η κυβέρνηση δεν πήραν το 2001 την απόφαση για μια γενναία ασφαλιστική μεταρρύθμιση που θα έλυνε το πρόβλημα και δεν θα το μεταβίβαζε με επιπλέον δανεισμό στις πλάτες των επόμενων γενεών, ότι πρέπει να πάμε, αν θέλουμε να μην τείνει να φτάνουν το 1/5 του ΑΕΠ οι συνταξιοδοτικές ανάγκες της χώρας, σε μια συνολική αναδιοργάνωση που δεν θα έχουν θέση χαριστικές ρυθμίσεις για ομάδες ανθρώπων που έχουν πρόσβαση στο κράτος (Ενοπλες Δυνάμεις, Σώματα Ασφαλείας, ΔΕΚΟ κ.ο.κ.). 
• όταν πριν δύο περίπου χρόνια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε για την απαλλαγή ενός τεράστιου ετήσιου οικονομικού φορτίου την κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και κατ' επέκταση του υπερμεγέθους Ελληνικού Στρατού και την αντατικατάστασή του από ένα μικρό μάχιμο σχήμα, που θα εξυπηρετεί την αμυντικές ανάγκες και τις συμμαχικές υποχρεώσεις, σύσσωμη η κυβέρνηση αλλά κυρίως ο κ. Τσίπρας απέρριψαν μετά βδελυγμίας την πρόταση ως απαράδεκτη διότι αποτελεί παρέμβαση σε εσωτερική υπόθεση του κράτους, 
• Ενώ μέσα στο περιβάλλον της κρίσης και της οικονομικής ασφυξίας έχουν ξεκινήσει δεκάδες μικρές επιχειρήσεις και πασχίζουν να βρουν διεξόδους στην ελληνική και παγκόσμια αγορά και μάλιστα σε ιδιαίτερα πρωτοπόρους τομείς (νέες τεχνολογίες, μικρές εργοστασιακές μονάδες, τουρισμός, καλλιέργεια επεξεργασία και τυποποίηση αγροτικών/κτηνοτροφικών προϊόντων, κλπ) αντί να βρεθούν τρόποι χτυπήματος εδώ και τώρα της γραφειοκρατίας αλλά και αναζήτησης τρόπων χρηματοδότησης τέτοιων σχεδίων που θα φέρουν χρήμα στη χώρα, θα διευρύνουν τη φορολογική βάση και θα δημιουργήσουν ποιοτικές, ανταγωνιστικές και μόνιμες θέσεις εργασίας, το ελληνικό κράτος φροντίζει αποκλειστικά για νευραλγικές μερίδες της πελατείας του όπως δικαστικούς και ένστολους, είτε μέσω δικαστικών αποφάσεων, είτε μέσω ετήσιων εφάπαξ ενισχύσεων. 
• Αν και μπορεί η Ελλάδα πλέον να αντλήσει μεγάλο μέρος χρημάτων από ευρωπαϊκά επενδυτικά ταμεία η στρατηγική είναι να συνεχίζουν να πέφτουν χρήματα σε φαραωνικά έργα (αυτοκινητόδρομους κλπ) που έχουν μεγάλες εταιρίες ο οποίες εδώ και δεκαετίες πλουτίζουν λόγω των συναλλαγών τους με το κράτος, ενώ τυχαίνει παράλληλα να ελέγχουν μεγάλο μέρος από την ουσιαστικά παράνομη - μια και δεν υπάρχουν εδώ και 25 χρόνια μόνιμες, παρά μόνο προσωρινές άδειες λειτουργίας - αγορά μεγάλων ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών σταθμών, των οποίων μεγάλοι δημοσιογραφικοί αστέρες ενίοτε και κατά το δοκούν παριστάνουν και τους πολιτικούς μας κήνσορες και μεσσίες.

Συνοψίζοντας η χώρα ζει από κεκτημένη ταχύτητα και από τις θυσίες των τελευταίων χρόνων, ενώ και πάλι λόγω της αδυναμίας του πολιτικού συστήματος και της πάντοτε τεμαχισμένης σε μικρά αντικρουόμενα συμφέροντα κοινωνίας μας βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού και ενδέχεται να ξαναζήσουμε μέρες 2009-10. Οι ρήξεις και οι τομές που θα γίνουν ή όχι το επόμενο διάστημα, έπειτα και την εκλογή μιας ακόμη κυβέρνησης,

θα ορίσουν οριστικά την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή πραγματικότητα ή απλά μια μόνο γεωγραφική ευρωπαϊκή εσχατιά στο βαλκανικό νότο.