Γιώργο άργησες...

Σε μερικές ώρες ανακοινώνεται ο νέος πολιτικός φορέας που ιδρύει ο πρώην Πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργος Α.Παπανδρέου.

Δεν θα καταδεχτώ να ασχοληθώ με ανοησίες – όπως δεν το έκανα από το ξέσπασμα της κρίσης ως σήμερα – περί προδοτών, πρακτόρων, νέας τάξης πραγμάτων κλπ. Γι αυτό και η κριτική μου στον πρ. Πρωθυπουργό θα έχει αυστηρά πολιτικά κριτήρια και όχι ηλίθιους συναισθηματισμούς και γλείψιμο, συνήθειες που έχουν διαχρονικά οι σύμβουλοι και οι άνθρωποι που έχει γύρω του.

Ο Γιώργος Παπανδρέου πριν δέκα χρόνια όταν ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ήταν ο μοναδικός ηγέτης που - μετά πολλές δεκαετίες – αποτελούσε τόσο με το προφίλ του, όσο και με τις θέσεις και τις απόψεις του τον πλέον φέρελπι πολιτικό για τις ανάγκες που είχε η Ελλάδα – τότε που η χώρα βρισκόταν στα ύψη και η διεθνής συγκυρία ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκή – για τομές και ρήξεις με το παρελθόν, ενώ στο πρόσωπό του σχηματιζόταν ο εχθρός για κάθε αριστερή ή δεξιά συντήρηση, ενώ τότε για πρώτη φορά - στο μακρινό 2004 - εμφανίστηκε ενωμένος εναντίον του όλος αυτός ο υφέρπων γεμάτος μεσαιωνικά σύνδρομα συντηρητισμός που στέκεται με το δάχτυλο στη σκανδάλη απέναντι σε αξίες όπως ο "επικατάρατος" Διαφωτισμός που έλεγε και ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος. Είναι άλλωστε παλιά ιστορία αυτός ο ιδιόμορφος ελληνικός χυλός που φοβάται κάθε τι το καινούριο, όπως κύκλοι της εκκλησίας, «πατριωτικά» δίκτυα, κομμάτια της «αριστεράς» που δεν εμπνέεται από τον «ευρωμονόδρομο». Άλλωστε αυτές οι δυνάμεις μετά τη δυνάμει χρεοκοπία του 2010 αποτελούν σήμερα μεγάλο κομμάτι του «αντιμνημονιακού τόξου» (με εξαίρεση τα πελατειακά δίκτυα του ΠΑΣΟΚ που σήμερα είναι ο κεντρικός κορμός του ΣΥΡΙΖΑ) και μιλούν για τέταρτο ράιχ , κατοχή και άλλες τέτοιες γελοιότητες.

Δυστυχώς ο Γιώργος αν και σε πολλούς τομείς δεν διακρίνεται από αγκυλώσεις που έχουμε όσοι μεγαλώνουμε σε αυτή τη χώρα, είχε ένα βασικό ελληνικό χαρακτηριστικό. Ποτέ δεν ξεπέρασε τη σκιά του πατέρα του και ποτέ δεν τα έβαλε (παρά μόνο όταν πήρε την εξουσία και όχι σε όλους τους τομείς) με ό, τι αρνητικό άφησε πίσω του ο Ανδρέας. Ποτέ δεν έβαλε μια διαχωριστική γραμμή με το λαϊκιστικό παρελθόν του κόμματός του που όρισε με τις πρακτικές και τη φρασεολογία του τη Μεταπολίτευση, ενώ κορυφή των αστοχιών του ήταν όταν το 2007 υπέκυψε στις συντεχνίες των πανεπιστημιακών (Βενιζέλος - Λοβέρδος) κάνοντας μια τουλάχιστον προκλητική ανακυβίστηση στο ζήτημα της αναθεώρησης του Αρ.16. Πολλές από τις επιλογές του στο χώρο της αυτοδιοίκησης ήταν κάτι παραπάνω από αποτυχημένες όπως ο εκλεκτός των media και όχι μόνο Γιάννης Σγουρός, η φιλοναζίστρια όπως φάνηκε αργότερα Βούλα Πατουλίδου, ενώ ο κατά γενική ομολογία πλέον προοδευτικός Δήμαρχος της χώρας Γιάννης Μπουτάρης δεν κρίθηκε ικανός για το χρίσμα στη Θεσσαλονίκη το 2006.  Μετά δε την εσωκομματική διαδικασία στις αρχές του 2008 και την επικράτηση έναντι του Βενιζέλου ένας σωρός λαϊκιστές, καιροσκόποι και καρεκλοκένταυροι έγιναν καθημερινοί συνομιλητές του και ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν το κράτος ως λάφυρο.  

Όσοι ενδιαφέρονται για τη νεώτερη ελληνική πολιτική ιστορία της Ελλάδας γνωρίζουν ότι τόσο ο Γεώργιος Παπανδρέου τη δεκαετία του ’30 όσο και ο Ανδρέας Παπανδρέου τη δεκαετία του ’70 δεν αρκέστηκαν στις δάφνες τους και την πολιτική τους προέλευση αλλά ίδρυσαν δικά τους νέα πολιτικά κόμματα που κατά γενική ομολογία επιχειρούσαν να ξεπεράσουν το πολιτικό πλαίσιο της εποχής και να εκφράσουν νέες μεταρρυθμιστικές θέσεις που είχε ανάγκη η χώρα. Αυτό ο Γιώργος το κάνει μετά από δέκα χρόνια, σειρά χαμένων ευκαιριών και μια χρεοκοπία.

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα, η Νέα Δημοκρατία με της παραφυάδες της, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ από τη μια και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ψεκασμένους από την άλλη, βρίσκεται σε αδιέξοδο και δεν μπορεί ούτε να εκφράσει τις ανάγκες της χώρας, ούτε να κάνει τις απαραίτητες ρήξεις με τις συντεχνίες, τα μεγάλα συμφέροντα και τις νοοτροπίες που κρατούν την Ελλάδα δέσμια του παρελθόντος.

Αν όμως θέλει ο Γ.Α.Παπανδρέου έστω και τώρα να γίνει παράγοντας ανανέωσης και αλλαγής πρέπει να κόψει την κακή συνήθεια να στρογγυλεύει απόψεις και να γίνεται ευχάριστος σε όλους. Πρέπει να πάρει μια και καλή διαζύγιο από την πασοκική κληρονομιά δεινοσαύρων όπως είναι ο Πετσάλνικος, ο Παναγιωτακόπουλος, ο Καρχιμάκης και άλλοι τέτοιοι γραφικοί τύποι. Πρέπει να απαλλαγεί επίσης από διάφορους νεογιάπηδες που έχουν ζήσει ελάχιστα στην Ελλάδα και γνωρίζουν ελάχιστα την ελληνική πραγματικότητα  και συχνά αυτοί τον οδηγούσαν σε ανεκδιήγητες κινήσεις και δηλώσεις.

Η χώρα και ο λαός μας έχει ανάγκη από μια σύγχρονη, φιλοευρωπαϊκή, δημοκρατική, προοδευτική, σοσιαλιστική πολιτική πρόταση που θα πάει μπροστά την Ελλάδα και θα την κρατήσει στον ευρωπαϊκό χώρο. Παράλληλα χρειάζονται αποκρυσταλλωμένες θέσεις και απόψεις που πρέπει να πέσουν στο τραπέζι του πολιτικού διαλόγου και όχι γενικολογίες και παπανδρεϊκά ιστορικά τσιτάτα. Τέλος μια πολιτική πρόταση που έχει μέλλον πρέπει να την συγκροτούν όχι κατ’ επάγγελμα κομματάρχες και σύμβουλοι αλλά άνθρωποι με σύγχρονο πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο, όχι αυλοκόλακες και νοσταλγοί μιας ξεθωριασμένης ανδρεϊκής πραγματικότητας, και που έχουν μακρά πορεία στον επαγγελματικό τους χώρο και παράλληλα εθελοντική δράση στο δημόσιο βίο μέσα από την Κοινωνία των Πολιτών.

Αυτά τα γνωρίζει ο Παπανδρέου γιατί ούτε αδαής, ούτε ανόητος είναι. Πολύ απλά όμως πρέπει να τα βάλει με πτυχές του ευατού του και κυρίως του κακού περιβάλλοντός του… Ίδωμεν.